متفورمین در درمان افراد مبتلا به دیابت غیر وابسته به انسولین که به رژیم غذایی پاسخ نداده‌اند و همچنین در بیمارانی که دچار اضافه وزن هستند، به کار می‌رود.
متفورمین از طریق کاهش گلوکونئوژنز و افزایش مصرف محیطی گلوکز اثر می‌کند. از آنجا که تنها در حضور انسولین آندوژن اثر دارد، دارو تنها در افرادی مؤثر است که بخشی از سلول‌های پانکراس آنها سالم باشد. تصور می‌شود که متفورین تعداد و یا قدرت اتصال انسولین به گیرنده‌های غشاء سلول، به ویژه گیرنده‌های محیطی را افزایش می‌دهد.
فراهمیزیستی دارو ۶۰-۵۰ درصد است ولی غذا، سرعت و میزان جذب دارو را کاهش می‌دهد. نیمه عمر دارو ۲/۶ ساعت است و به صورت تغییر نیافته از طریق کلیه‌ها دفع می‌شود.
دارو در مواردی مانند بیماری‌های کبدی و کلیوی، بیماری‌های قلبی، استعداد ابتلا به اسیدوز لاکتیک، عفونت شدید، سوختگی شدید، جراحی، تروما، دهیدراتاسیون، اغمای دیابتی و کتواسیدوز نباید مصرف شود.
۱- در افراد مسن به دلیل احتمال وجود بیماری‌های عروق محیطی و یا اختلال عملکرد کلیوی، دارو باید با احتیاط مصرف شود.
۲- در شرایطی مانند اسهال، استفراغ، فلج معده، انسداد روده و دیگر شرایطی که جذب غذا را به تأخیر می‌اندازد، ممکن است تغییر مقدار مصرف دارو لازم بوده و یا انسولین جایگزین آن شود.
۳- در پرکاری یا کم کاری تیروئید تنظیم مقدار مصرف دارو لازم است.
مهم‌ترین عوارض جانبی ناشی از متفورین بی‌اشتهایی، تهوع، استفراغ، اسهال(معمولاً زودگذر)، اسید لاکتیک( قطع درمان لازم می‌باشد) و کاهش جذب ویتامینB۱۲ می‌باشند.
سایمتیدین، آمیلوراید، بلوک کننده‌های کانال کلسیم، دیگوکسین، مرفین، پروکائین آمید، کینین، راینتیدین، تریامترن، تری متوپریم و وانکومایسین که توسط انتقال توبولار کلیوی دفع می‌شوند، غلظت پلاسمایی مت فورمین را افزایش داده و با کلیرانس کلیوی آن تداخل می‌کنند.
۱- مصرف متفورمین باید به مدت ۲ روز قبل از جراحی یا استفاده از مواد حاجب برای آزمایشات پزشکی قطع شود.
۲- در صورت بروز علائم اسیدوز لاکتیک( اسهال، درد، کرامپ‌های عضلانی، تنفس کوتاه و سریع، خستگی، ضعف و خواب آلودگی و یا استفراغ سریعاً به پزشک مراجعه شود.
دارو به میزان ۵۰۰ میلی‌گرم هر ۸ ساعت یا ۸۵۰ میلی گرم هر ۱۲ ساعت همراه یا بعد از غذا مصرف می‌شود.
Tablet:۵۰۰ mg
F.C. Tablets: ۵۰۰ mg